[Üye Olmadan Linkleri Göremezsiniz. Üye Olmak için TIKLAYIN...], ‘akşam sofralarını geniş tutmasında belki de yalnızlığını unutmak isteyen psikolojik bir etken vardı’ diyor. Gerçekten de öyle. Ne var ki, bir akşam bir konuğu içtenlikle şöyle diyecekti:

“Sana bizler yeter değiliz.” Öte yandan, o, bir halk adamıydı, halkla birlikte olmak, sıradan bir vatandaş gibi halkın içinde yaşamak başlıca bir tutkusuydu. Ama konumu buna engeldi. Bu da, yalnızlığını arttıran bir başka etken olacak ve bu durumdan hep yakınacaktır. Hem de nasıl! Hasan Rıza Soyak’tan dinleyelim:

“Çankaya’da daha eski köşk günlerindeyiz. Ben, kentte alış veriş yapmış, biraz dolaşmış, sonra da Çankaya’ya gelmiştim. Gazi, köşkün holünde tek başına bilardo oynuyordu.

-‘Nereden geliyorsun?’

-‘Çarşıdan efendim.’

-‘İşin mi vardı?’

-‘Hayır efendim... Karaoğlan’daki çiftlik mağazasına uğramıştım. Mağazanın önünde eski bir arkadaşıma rastladım, beraberce etrafı seyrederek ve konuşarak Samanpazarı’na kadar yürüdük ve döndük; oradan arabaya bindim ve buraya geldim.’

-‘Gördün mü ya? İşte ben bu kadarını da yapamıyorum. Sizin geçtiğiniz yerlerden ben ancak otomobille geçebiliyorum. Herkes gibi yaya yürümem imkânsız. Yani ben burada bir nevi hapis hayatı yaşıyorum. Gündüzleri ekseriya yalnızım; herkes işinde, gücünde. Benim ise çok günler, bütün günümü değil, bir saatimi dahi dolduracak işim yok. Şu halde ya uyuyacağım, olmazsa kitap okuyacağım yahut bir şeyler yazacağım. Arada biraz dinlenmek ve hava almak ihtiyacını duyarsam dediğim gibi şehrin içinde ve dışında otomobil ile gezintiler yapacağım, sonra? Sonra yine bu hapishaneye döneceğim ve işte böyle kendi kendime bilardo oynayıp, sofra zamanını bekleyeceğim. Bari orada biraz değişiklik olsa... Ne gezer... Bu sofra nerede kurulursa kurulsun, karşımda aşağı yukarı hep aynı şahıslar. Aynı yüzler. Hâsılı bıktım usandım çocuk.”

Kaynak:
Hasan Rıza Soyak, Atatürkten Hatıralar-I, Yapı Kredi Bankası Yayınları, İstanbul 1973,s. 63-64.